Al jaren rij ik langs dit restaurant op de hoek van de Nieuwe Wandeling in Gent (2 b), maar het is er eindelijk van gekomen: een etentje in Volta, waar we al veel goeie dingen over hoorden. Volta heeft, naast het restaurant, ook een aparte bar, die ik in mijn volgende post zal reviewen. Die post wordt later vandaag gepost, maar zoals de titel al zegt: hier gaat het over het restaurant.
We kwamen aan zonder reservatie, maar dat bleek gelukkig geen probleem. De vriendelijke jongedame nam onze jassen aan en begeleidde ons naar een tafeltje. Aangezien ik de bar al eerder bezocht had wist ik het al op voorhand: het is zeer gezellig zitten hier. De zaal is mooi, de kleuren zijn goed gekozen, en de reusachtige luchter vind ik gewoon prachtig. Het duurde wel even voor we zelfs maar de kaart kregen: ongeveer 8 minuten. Dat is wel een beetje lang, en als je verder leest zal je de rode draad wel opmerken, helaas.
De kaart zelf is minimalistisch, maar zeer uitnodigend. De prijzen zijn echter niet goedkoop, dus besluiten we dat we enkel een voorgerecht en dessert gaan nemen.
Uit de drie mogelijkheden kies ik het melkkalf met pickles, mijn tafelgenote gaat voor de eend. Het duurt weer zo’n 7 à 8 minuten voor we het aperitief krijgen. Een beetje ergerlijk, want er staat best wat volk in de zaal, en we zien herhaaldelijk zaalpersoneel gewoon met lege handen rondlopen. Ook wat vreemd: de amuse die ons gebracht werd – een (lauwe) bouillon van champignons, en een heerlijke tortilla chip – was er al voor we het aperitief besteld hadden.
Terwijl we wachten kijken we eens rond. In de prachtige open keuken staan een zestal mensen druk te werken, en een klein stukje verder zien we een pracht van een wijnkast. Zeer modern en geautomatiseerd. En ja, tijd om rond te kijken hebben we genoeg… Na een twintigtal minuten is ons aperitief wel op, maar toch blijven we wachten. Gelukkig ziet Ben Wouters (uit de bar, zie volgende post) dat we met lege glazen zitten, en hij brengt ons de drankjes die we bij het eten besteld hadden. Dit doet ons hopen dat het eten snel zal komen, en goed ook: de honger knaagt.
Het duurt zomaar even meer dan 50 minuten voor we ons gerecht op de tafel zien verschijnen! Ondertussen is de frustratie groot, we voelen ons zowat genegeerd. In totaal zitten we hier al anderhalf uur, met rammelende magen. Het broodje is nogal hard, maar is al half op wegens de honger. Als, na véél te lang wachten, ons bord eindelijk voor ons gezet wordt zijn we wel wat gelukkiger. Het ziet er prachtig uit, en ik kan jullie verzekeren dat de smaak ook super is. Mijn melkkalf met pickles en bloemkool is boterzacht, en dan nog kan het niet tippen aan de eend die mijn vriendin besteld had. Overheerlijk gewoon. Wat ons wel opviel was dat het niet heel warm meer was. Mogelijks heeft zelfs ons bord moeten wachten op het zaalpersoneel, dat ik ondertussen echt wel als incompetent moet bestempelen. Toch heeft dit enorm gesmaakt.
We hebben allebei nog honger, dus bestellen we toch nog maar een dessert, in de hoop dat we ondertussen niet van ouderdom sterven. Het chocoladedessert is ook nu weer perfect in orde, en mijn vriendin krijgt een professioneel woordje uitleg bij haar mooie kaasbordje. Ondertussen zitten we hier al meer dan twee uur, dus we vragen de rekening. Die is niet zo mals als ons vlees: bijna 110 euro in totaal. Slik. Snel betalen en naar de bar, deze ervaring willen we even wegspoelen.
De scores
- Eten: “overheerlijk” is een woord dat ik graag, en dus veel, gebruik. Het is echter van toepassing. Ongelooflijk mals vlees vormt een schilderij op je bord. Heel warm was het niet meer, maar mijn smaakpapillen waren al even gelukkig als mijn maag. 8/10.
- Bediening: lang wachten op de kaart, nog eens op het aperitief terwijl de amuse al lang op is, nóg langer wachten op het hoofdgerecht. Op het vriendelijke onthaal na zien we eigenlijk alleen lange gezichten, en als er een woordje uitleg gegeven wordt bij het gerecht dat na anderhalf uur eindelijk voor ons staat, dan kijkt de persoon zelfs gewoon naar een punt in de zaal! De enige vriendelijkheid die we hier zagen was van Ben Wouters, en het enige professionele van de man die het kaasbordje bracht. Een 3/10 vind ik zelfs nog gul, sorry.
- Prijs/kwaliteit: mijn melkkalf kostte 35 euro. Toch wel een dure prijs voor een hoofdgerecht dat zelfs niet heel warm meer was. Over de kwaliteit heb ik echter geen slecht woord te zeggen! Mals, mals, mals en extreem lekker. Toch heb ik op andere plaatsen al even goed gegeten voor minder geld. 6/10.
- Sfeer en setting: de zaal is mooi, de luchter imposant en een open keuken is altijd leuk. Hoewel de muziek leuk is staat het echter wat te luid. Zacht converseren lukte niet echt, maar dat is dan ook het enige nadeel in dit prachtige gebouw waar ooit transformators gemaakt werden. En heb ik de luchter al vernoemd? 8/10
Randall’s Verdict
Helaas, hier hadden we véél beter van verwacht… Het eten is gewoon fantastisch, dat wil ik wel even duidelijk maken, maar het zaalpersoneel was die avond de incompetentie zelve. Was het gewoon een slechte avond? Kwam het omdat ze pas weer open waren na een week verlof? Ik weet het niet.
Ik weet wel dat we extreem lang moesten wachten op zowat alles, dat het zoeken was naar een glimlach, en dat ze ons zelfs niet eens aankeken bij het obligatoire woordje uitleg als het bord eindelijk voor onze neus stond. Het enige dat snel gebracht werd was de rekening. Typisch. Het restaurant krijgt dus een score van 6/10, en dat komt enkel door het sublieme eten en het mooie kader.
Met grote spijt kan ik na deze ervaring Volta niet aanraden, tenzij aan mensen die anderhalf uur op hun honger kunnen zitten om de verfijnde keuken te proeven. Neem misschien wel iets mee om te lezen. Het toneelscript van “Wachten op Godot” bijvoorbeeld.